Boyun bükmek, sesi alçaltmak, kederli bir tavır takınmak, bakışı ye­re dikmek... gibi lügat anlamları olan bu kelime Kur'an-ı Kerim'de mü'minlerin en değerli sıfatı olarak geçer. Gerçek mü'min yüce yaratan karşısın­da huşu' duyan yani benliğinden sıy­rılıp hiçliğini kabullenen ve bu bilinç­ten uzaklaşmayan kimsedir. Bakara suresi 45. ayette "gerçekleri yüklenip taşımakta sabır ve namaz ile Allah'­tan yardım isteyin. Şüphesiz o (sabır ve namaz) kalbi Allah'a saygı ile ürperenler (huşu' duyanlar) dışında herkese ağır gelen bir görevdir." Al­lah'ın buyurduklarını erinmeden göz­ünde büyütmeden, severek yerine ge­tirenler ancak huşu' sahipleridir. Bir başka ayette de "Namazlarında hu­şu duyan müminler, ancak onlar kur­tuluşa ermişlerdir." Kur'an, Mü'mi-nün suresi, 1-2).

Büyük büginleri ittifakla belirttik­lerine göre huşu'nun yeri kalptir. Bu­nun dış organlara yansıması daha sonradır. İmam Gazali, huşu'yu na­mazın ruhu olarak kabul eder.