Hayatın bir başka penceresinden bakıyorum bugün. Bilmem farkında mısınız her canlının yaşadığı şeyler başka başka. Aslında hepimiz birer yalnızız bu dünyada. Hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden. Öylece oturup hayatı izliyorum üzgün bakışlarla.
İnsan nasıl onca insanın içinde kendini yalnız hissedebilir ki? Ben hissediyorum, işte. Belki de havalardandır. Hani onlar da öyle oluyor ya. Sabahtan neşelenip öğleden sonra bulutlanıyor. Ardından şıpır şıpır yağmur. Bu günlerde de ben öyleyim işte. Ne zaman güneş açacağım, ne zaman yağacağım belli değil. Bende, çok eskilerde kalan bir hatıra var gözlerimde.
Gök gürleyip şimşekler çakıyor üzerimde. Şu an yağmurlar süzülüyor gözlerimden. Yağmurlu gözlerle pencereyi kapatıyorum.
Elveda.
