Güllerin Ölümü



Hoyrat bir rüzgardır esen
Güz bahçelerinin soldurduğu güllerinde.
Gönlümün gülleri
Ah! ...Ne de vakitsizdir ölümleri
Vakitsiz açmaları gibi

Yoktu yarını aşkımızın
Dününün olmadığı gibi.
Nedensizdi seni sevmem
Kırlarda açan çiçekler gibi.
Çiçekler ne zaman ölür?
Vakitsiz açarlar mı güllerim gibi?

Güllerin açtığı bahçelerde
Tez solmuş en güzelleri
Unuttum, ne renkti gözleri?
Öldürür ki silahların en beteri
Onlar mıydı yoksa öldüren gülleri
Yakıyordu öpmeleri sevmeleri

Gördüğüm her bahçe tarumar! ...
Gönlüme çok benzer.
Savruk ve ölgündür güller
Bir zamanlar en kırmızısından ateştiler.

Ah! ...Nasıl da yanardı içimiz
Ne hoştu o ateşle kendimizden geçişimiz
Doymak ne mümkündü yanmaya?
Hala sıcak mıdır öptüğüm yerler;
Ellerimin izi hani nerdeler?
Ya o açılmış gül gibi gözler

Şimdi hangi sevdanın yolunu gözler?