Mutluluk Oyunu
Gözler her zaman gördüğüne değil,
görmek istediğine inandı.
Düşler ısrarla mutluluğu kovaladı,
ama hep en yakın olduğu anda elinden kaçırdı,
belki de mutluluk aldatmacasıydı bu gönlün
var olması gerektiğine inanılan ama hiç var olamayan.
İşte yarısı polyannacılıkla geçti bu sefil ömrün.
Dünyada bir insanın kendisine yapabileceği en büyük kötülük;
kendi kendini kandırmak, inandırmakmış budalaca…
Sonra elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi,
hiç olmayan mutluluğunu aramak.
Cevabı alınamayacak sorular sormak kendine.
Mutluluk oyunu bu geç de olsa sonunda anlaşılan,
ama asıl kâbusu uyandıktan sonra görünebilen…
Bu oyunu kazanabilenler için sonsuz bir umut
kaybedenlere ise hayatla yüzleşebilecek kadar gerçek ve somut.
