Karanlıklar Prensi



Karanlıkta çıkar gelir korkularım,
Oturur yanı başıma.
Bakar gözlerimin içine ta derine.
Bu soğuk yüzleşmenin titremesi sarar her yanımı.
Anlımda soğuk terler,
Ve .. boğazımda belli belirsiz bir yutkunuş beliriverir.
Gözlerimi her kaçırışımda ,
Yine oradalar karşımda.
Sadece bakan, konuşmayan, konuşmamı bekleyen.
Bir o kadar etkili ateş dolu.
Anladım ki kaçışlar nafile,
Gözler esir olmuş karanlıktaki gözlere.
........
Sonra günlerden bir gün, yine karanlıkta,
Korkularıma misafir oldum.
Oturdum yanlarına,
Baktım gözlerinin içine ta derine...
Gözlerimden gözlerine şimşek çaktı,
Bu sefer ben istedim onlar kaçtı.
Nice sonra bana dönüp gülümsediler,
İşte istediğimiz bu dediler.
Büyük korku karşıma geçip;
Elimden tutup beni karanlıkla tanıştırdı,
Beni karanlığa alıştırdı.
Ve .. alıştıkça etrafımı gördüm nerede ve neyim.
Sonunda anladım,
Ben;
KARANLIKLAR PRENSİYİM