Beyaz atının üzerinde,
Yeni çağın kapısından girerken,
Hayallerini süsleyen şehre,
Fatih’in ruyası dönüyordu gerçeğe.
Koşarken güneş, doğudan batıya,
Donandı çiçekler gibi,
Mabetler, saraylar, yalılarla,
Denizin kucağındaki şehir.
Aksaray, Beşiktaş, Beyoğlu,
Bebek, Hisar, Emirgan,
Bir güzel yakıştırıldı,
Semtlere ebedi isimleri.
Lale, sümbül, hanımeli,
Erguvan, karanfil, sardunyaya,
Nazik eller verir sularını,
Başında taç olur, İstanbul'un.
On iki ayın bir sultanında,
Samanyolu olur akşamları,
İnce uzun ve vakur,
Gönüllere yerleşir tatlı bir huzur.
İki kıta, köprülerle tokalaşır,
Sokaklarında çocuklar cıvıldaşır,
Osman Hamdi ve Çallı,
Hem aşık, hem ressam İstanbul’a.
Yaşarken sular sefalarını serince,
Ahmet’in çeşmesinde, Ayasofya’ya karşı,
Nedim mırıldanır şiirini Göksu’ da,
Altınlar, atlaslar gözalır Kapalıçarşı’da.
Bir insan ki doğmuş orada,
Mümkünü yok, aklı İstanbul’da!
