Yaşamı İnkar. . .



bir ben öldüm ankarada
bir de tanrı ağladı dün gece...
umudun tükendiği, çaresizlikle kesiştiği sokakta başladı feryatlarım
sesim geceyi ikiye böldü
yaşam bahçemin çam ağaçları eğdiler dallarını toprağa üzerlerine kar düşmüş
gibi...
hava soğudu
fırtınalar çıktı, depremler oldu
gök yarıldı, siyahlandı heryer...
çığlıklarım serseri mayınlar gibi yuvarlandılar
devirdiler meşeleri, ezip geçtiler sürülmüş tarlaları
şiirlerim uçtu gitti kağıtlardan özgürlük tadında
kılıç oldu, silah oldu kelimeler parçaladı değdikleri yerleri
apansız kaçışların sonu, meşalem sönecek belli! . . .
koma halinde vücudumun her yanı
ne dilimin keskinliği, ne gözlerimin inkarı,
ne de yazan ellerim. . .
hiçbiri engelleyemedi ölümümü
ben ölürken bir tek tanrı vardı ki. . .
beni gözyaşlarıyla uğurlayan tanrı
yağmur oldu, sel götürdü beni
doğmamışların yanına. . .
bir ben öldüm ankarada
bir de tanrı ağladı dün gece . . .