Seni düşündüğüm, gecelerden biriydi yine.
Tek umudum, sevdiğim sendin. Sen...
İçimde öyle bir coşku vardıki, gittikçe büyüyen.
O an sevgimin yoğunluğunu yaşıyordum ben.
Hasret hastalık gibidir, insanın içini sarar.
Gitmek bilmez, tükenmez. Ancak insanı tüketir.
Hasreti yaşayan bilir, tüm benliğinde hissederek.
Sevgiliye hasret, evlada hasret saymakla bitmezki.
Şu an içim dopdolu sevginle, gözümdeki hayalinle.
Hasret duygusu, duygularımı, dahada körüklüyor.
Gözümdeki yaşlar, birbiri ardına sıralanıyor.
Kendimi kaybediyorum üzüntülerle.
Kalbimin ritmi bile değişti, hasretinle.
Ağlıyorum, ağlıyorum sana kavuşma isteğiyle.
Elbet birgün bitecek bu hasret, bu özlem.
Ama benim çektiklerim, gözyaşlarım da
Herzaman kalacak içimde, bir parça kırıntısıyla.
