Herkesin yaşama biçiminde doğru olmayan bir şeyler vardır, hayatında eksik olan bir şeyler, bu eksiklikler insanların ortak mekanlarda yaşamlarını idame ettirirken, sevgiyle saygıyla çözümle azalacağına, yine insanlar tarafından sorunla çoğaltıldıkça, yaşam bir anda çekilmez olup çıkıyor. Önemli olan gerçeklik, her şeyin yüzeyselliğinden sıyrılıp gerçekliğe sarılmak, yaşamın gerçekliği, saygınının gerçekliği, aşkın gerçekliği, yine aynı şeyi yaptım değilmi, yazının bir ucundan çekiştirip aşka getirdim çözümü. Kendimi şu anda yaşadığım şehir gibi hissetmeye başladım, bu kentte sorsam herkes, her şey gerçektir öyle söyleyecekler bana. Eskiden demiyorum ama 16 yıl önce Üniversiteyi bitiripte görev için doğuya gittiğim yıllarda, bu kentin ovasından çıkmaz sokaklarına kadar heryerini bilirdim ve istediğim gibi gezerdim. Şimdiyse adını ilk defa duyduğum mahalle tabelalarına rastlıyorum, kent dışarıya-ovaya doğru açıldıkça aslında insanların içeri doğru kapandıklarını görüyorum, yeni semtlerde yeni mahallelerde meraklı bakışları, beni dikkatle süzenleri gördükçe, neler oluyor, yanlış yerdemi yaşıyorum diye kendime soruyorum. Kentler büyüdükçe insanların beyinleri neden küçülüyor, neden hep yürürken ardımıza bakmak zorundayız. Peki neden canımızı sıkıyor bu manzaralar, güvenli bir liman mı aramaktayız kendimize, boşaltacağımız bir yükmüdür içimizde biriktirdiğimiz şeyler, yaşanılan anılar, üzüntüler, sevgiler. Ben artık içimde yaşadığım sevginin, aşkın seninle gerçek olmasını istiyorum, yazdığım kelimelerin yüzeysellikten kurtulup gerçek dünyada rüzgara karışıp sana ulaşmasını istiyorum. Eğer her tanıdığım güzel yüz kendini bir liman olarak addedecekse ben demir atmak istemiyorum, ben seni bulana dek gözümün görebildiği ömrümün yetebildiği ufuklara kadar gitmek istiyorum.