Baba demeyi özledim ben
Sırtımdaki yükü sensiz atamadım
Çok ağırdı baba halen yere bırakamadım ben
Hep istedim ellerinden tutmayı
Ellerinle yüzümü okşamayı
Annem ağlıyordu sen gidince hep ağladı zaten
Süzüldü gözlerinden yığınca damla sen ölünce
O hep başlarını okşadığın öğrencilerin vardı arkanda
ürkek sessiz ama gönüllerince
O çok sevdiğin arkadaşların vardı hüzünlü suskun ama başları dik yürüdüler
seni sevince
Kemanının sesini kapının zilini çalışını hadi ordan hınzır diğişini
Vallahi baba demeyi özledim ben
Büyüdüm okudum adam oldum
Evlendim torunların oldu büyüdün içlerinde sen
İnanki baba demeyi özledim ben
Mezarının taşını gözün gibi baktığın bisikletinle alacakaranlıkta mahallede
salınışını
İnanki baba demeyi
ÖZLEDİM BEN
