ruhum sensizligın kolları arasnda
sıkımıs kalmıs ıstesemde yapamıorm
gozumdeki yaslar ellerıme dokulur
ımkansızlıga care ararken yalnızlıgnda
bir hancer saplanmıs kalmıs oylece
dostca uzatrken ellrını karanlık
hapseder beni korkulara ansızn
sararken acılar beynımde ugulduor
senın yarattgın nefret uzerıne
oyle bır yer varki anlatmak zor
ulasmak ıstedıkce cevaplara
daha da sorular cogalıor
susuyorum kalıyorum sebepsız
sadece bır parca huzur ıstedıgım
cok muydu mutlulugu aramak
cok muydu bakarken aynalara
yuzumdekı gamzelrın cıkması ortaya
gozlerımın ıcndekı mutlulugu bulmak
cok mu gordun bunlara bana....