Görmezden gelmek , ılımlı yaklaşmak ve sabırlı olmak yoruyor insanı bir vakitten sonra..
Diyorsun ki değiyor mu insanlar böylesine saygıya ?
Kırılıyorsun , inciniyorsun ve hep yaptığın gibi susamıyorsun bunca yüz üstü bırakılmanın ardından…
Küçük ayaklanmalar çıkıyor önce , yavaş yavaş büyüyor isyanların
Bir bir defediyorsun hakkında yanıldıklarını , yalnızlığa yaklaşıyorsun…
Bazen bir dost oluyor vazgeçtiğin bazense sevgilin…
Gidiyorlar umursamaz görünerek , Çoğu pişmanlığı bile hissetmeyerek..
Sen onları defettiğinle kalıyorsun , daha çok kırılıyor daha çok kızıyorsun…
Birgün bir bakmışsın yapayalnızsın…
Karanlık cirit atıyor içinin her köşesinde , gölgenle konuşuyorsun…
Yeni birilerine aralıyorsun kapını ama ardına kadarda açmıyorsun…
Bu kez temkinli davranmaya zorluyorsun kendini , baştan peşin bir hüküm verir gibi…
Zamanla alışıyorsun onlarada , gidenler anımsanmıyor bile…
Sonra birgün , birgün yine ağlıyor buluyorsun kendini kendi yalnızlığında…
İstediğin gibi onca insan olmasına rağmen çevrende , seni anlayamadıklarından yakınıyorsun , gerçektende anlamıyorlar belkide…
Tanrı’nın en aşılmaz engelide bu galiba…
Kendini üflediği ruhundan fazlasıyla yalnızlık karışmış kanımıza…
Ne yaparsak yapalım karışamıyor bir başkasının yalnızlığıyla…
Yeri geliyor en kalabalıkta bile bulamıyoruz denk yaşadıklarımıza…

Büşra Sarıkaya