YÜREĞİMİZ ALTIN KAFESLERDE
Keşke hep yanımda kalsaydın. Kalemim hep seni anlatsaydı yine sana … Ben sensiz kalmanın kokusunu hiç bilmeseydim. Tadı damağımda kalmış olmasaydı bir sevdanın. Tam da en güzel yerindeyken masalın kötü büyücü çıkmasaydı karşıma … Yar deseydim yine sana … Yarim olsaydın da el olmasaydın … En taze çiçekleri beraber koklayabilseydik mesela … Bir şarkı tutup ikimizde, biz başlasaydık şarkının bittiği yerde … “Güzel değildi çünkü hiçbir yüz senin yüzünden …” Kışlıkları kalbimizden çıkarıp beraber katlasaydık … Eskiye dair ne varsa yırtıp atsaydık.Alabora etseydi sevdan, başımı döndürebilseydi yeniden … O halimle gözlerine bakıp, yeniden orada kaybolmayı dileseydim yine ben …
Şimdi bunları söylemem anlamsız biliyorum. Ucu yakılmış mektuplar anlatmadı aşkımızı. Ve inan ki bizimki hiç aşk olmadı … Beni göğe yükseltirken bir an olsun ayakların kesilmedi. Bulutlara tam da uzanacakken yere çakılmam da senin yüzünden …
Kahraman balıkçılar tutmak isteselerde beni, denizin en derin yerinde kaybolmayı yine ben istedim. Bakamazdım ki bir kez daha yüzüne. Güzelliğini görmek istemezdim ki … Tutamazdım ki bir daha ellerini …
Özlüyorum belki şimdiler de, sevdiğim adamı … Belki de canımı yakanlar ele ele dolaşanlar … Maksadımı aşıp seni dolaştığım bahçelere ekiyorum bende … Görmek istiyorum filizleneceğin günü … Benim bahçelerimde açsın çiçeklerin istiyorum … Örgütsel bir varlıkla emrime amade ol istiyorum.
Bir gün ellerim yaşlansa da gülen yüzüm, mahçup kalbim beni terk etse de , yorgun kalmış yüreğimle sana bir kez daha bakmak istiyorum. Gözlerine göm beni orada boğulmak istiyorum. Akan her damla ile yüreğine düşmek istiyorum … Bırak bi kere olsun yağmurlarım ıslatsın seni … Ecelin bıraktığı yerden sen devam et canımı almaya. Elini yine kana bula sen … Kaçak ol… Korkak ol sen yine … Sen sevdanın başladığı yerden yola koyul yine, ardına bakmadan … Bi kurşun sıkıp yüreğime, kaç yine … Her zaman ki gibi ol … “Sen” ol yine …
Şimdilerde hep bunu diyorum, “ben bir gün senin sesine muhtaç kalmasaydım… ” Gidiyorum öyleyse dertlerin beni bıraktığı yerde, can çekişen bedenimle kanamaya devam ediyorum … “Acına bulaşmasaydım senin olamazdım” bunu da biliyorum … O yüzden diyorum ki; her şey böyleyken güzel belki de …
Ya sizce? Aşk neydi? Neydi bizi aşkın önünde el-pençe divan eden …? Canını yakmadan, kanatmadan yüreğini, sevebiliyor muydu ki insan? Yüreğimiz altın kafesler de, ateşe bu kadar yakın düşmemeliydi belki de?
Gülay Sağlıcak
