Eczacılık
İlâçların yapılmasını, etkisini ve kullanılışını inceleyen bilim dalı.

İlâçlar bilimi, yeni bileşikler hazırlayan kimyacı ile bunlardan yararlanan hekim arasında önemli bir bağ kurar. İnsanların ilâç kullanmaya başladıkları tarihi kesinlikle saptamak zordur. Mısır'da İ.Ö. 1500 yıllarında yazılmış olan Ebers Papirüsleri'nde 900 kadar reçete yer alır. Bu reçetelerde domuz safrası ve hayvan dışkılarından yararlanıldığı görülmüştür. Ebers Papirüsleri'nde hintyağının hem müshil olarak, hem de lambalarda kullanılabileceği yazılıdır. Papirüsler, ilâçlar ve merhemler üstüne bilgi vermekle birlikte, hastalıkları önlemek için muska ve büyüden yararlanmayı da öngörürler.

İlkçağlar boyunca hekim ile eczacı aynı kişiydi. Avrupa'da Orta Çağ'da hastalıkları iyileştirme sanatı giderek çeşitli kollara ayrıldı. Bu kolların başında simyacılık yer alıyordu. Simyacıların asıl amacı "kimya taşı"nı bulmaktı. Bu taş öbür madenleri altına çevirecek, insanlara da sonsuz gençlik aşılayacaktı. Simyacıların yaptığı çalışmalar, kimyanın ve ilâç biliminin gelişmesini geciktirmiştir. Orta Çağ'da otlardan ilâç yapmaya meraklı bilginler, hekimler grubundan ayrılınca, hekimlerin yazdıkları ilâçları hastalara sağlayan üçüncü bir meslek doğdu. Bu, eczacılıktı.

Günümüzde eczaneler devlet denetimi altında çalışırlar. Günümüzün eczacısı, hekimin yazdığı reçetedeki ilâçların eksiksiz bir biçimde hastanın eline ulaşmasını sağlayan bir güvenlik etmenidir. Çağdaş tıbbın ilerlemesi ve güvenilir ilâçları gerektirmesi sonucu farmokopeler ortaya çıkmıştır. Bunlar; ilâçların adlarını, hazırlanış şekillerini ve özelliklerini kapsayan listelerdir. Bazı farmakopeler ilâçların etkileri ve tehlikeleri konusunda da bilgi verir.