kandilli'de, eski bahçelerde,
akşam kapanınca perde perde,
bir hâtıra zevki var kederde.

artık ne gelen, ne beklenen var;
tenhâ yolun ortasında rüzgâr
teşrin yapraklarıyle oynar.

gittikçe derinleşir saatler;
rikkatle, yavaş yavaş ve yer yer
sessizlik dâimâ ilerler.

ürperme verir hayâle sık sık,
her bir kapıdan giren karanlık
çok belli ayak sesinden artık.

gözlerden uzaklaşınca dünyâ
bin bir geceden birinde, gûya
başlar rûyâ içinde rûyâ.