denize bakan tepeciğin başında
küçük alanında tutsak almış gibi
hepimizi
kuşatmıştı şefkatli kollarıyla
yeşil kokan fındık ağaçları
evimizi
bu evde yattım anamın kollarına
başımı sevecen göğsüne yasladım
zaman su gibi aktı
büyüdüm
uslandım
ani yağan yağmurlarda ıslandım
bazen çamurlu olurdu sevdiğim patikalar
düşerdim
düştüm kalktım ağlamayı öğrendim
yokuşun başındaki yeşil harmanımıza
yorgun çıkardık
güllükler arasından
kaplardı her tarafı otlar
minicik ayaklarımda sızılardı ısırgan

kara kışın beyaz örtüsü düştü üstüme
duygularımı gizledim ölük yığınlarına
adımı aydınlık yüzüne yazdım
her yıl eriyen kar sularında
akıp gitti umutlarım…