Günlerden bir gün, hiç bir yerin tam ortasında, zamansız bir anda karşılaşırsın yalnızlıkla. Hiç hesapta yokken... Herşey ne kadar güzeldi değilmi?.... Toz pembe hayallerden kara bulutların içine girmeden önce...

....

Hayatın o çukur dolu yollarında düşe kalka yürürken, destek aldığın omuzun sana çelme takması ne kadar acı vericidir?.. Hiç bir yara öyle kanamaz, hiç bir kırık bu denli acıtmaz insanın canını bilirim dostum...

Yaşamak anlamsızlaşır, hayat ağırlaşır gitgide...

Artık iki seçenek vardır... Ya herşeyi kabullenip dizlerinin üzerine düşe düşe bu yükü taşıyacaksın ya da dönüşü olmayan bir yolculuğa çıkacaksın...

Ama farketmeden kanayan dizlerinin üzerinde yürürsün umarsızca. Bu yük seni iyice ezene kadar. Bu arada sürekli yolculuğa çıkmaya hazırlanırsın. Yapamazsın... Bazen sevenlerin döndürür seni yarı yoldan bazen hiç tanımadığın bir insan. İyilik yaptıklarını sanıp mutlu olurlar. Bilemezler ki hiç bir zaman, senin için yaşamanın ne kadar acı verici olduğunu ve aslında en güzelini yaptığını...

Sıkılırsın sonunda geri dönüşlerden. Karar verdinmi kalmaya, hayatı umursamazsın artık. Kendine yeni meşkaleler bulma çabaların sonuçsuz kalır ve her defasında yeniden denersin. Yeniden bir omuz ararsın ama nafile.

Artık yalnız kaldığını kendine itiraf etme zamanın geldi dostum. Bak etrafına, bak ve gör artık senin yanında olmadığını. Gör ki artık gözlerin aramasın onu. Hayatın bu engebeli yolunda artık tek başınasın.

Kurduğun hayalleri unut artık, geçmişi unutamasanda... Ama üzerine bir tül çek perde değil. Belki gün gelir, yine birisi sana yaklaşmaya çalışır. Bırak tülün arkasından az da olsa görsün ne kadar kanlı yaşlar akıttığını ve kırıldığını...

Ya korkup kaçar senden senin kendinden kaçtığın gibi ya da yavaş yavaş silmeye çalışır o yaşları, sarmaya çalışır kırıkları... Ne kadar iz bıraksada acılar bakarsın üstünü mutlulukla kapatır. Artık sararan sevgi ağacını aşılar belkide... Saygı tomurcuları eker gönül tarlana ve önce kendine sonra karşındakine yeniden bağlanabilirsin...

Sıkıldın artık biliyorum bu yalnızlıktan. Sıkma artık kendini dostum. Bırak kendini bir rüzgara bakalım nerelere ve kimlere savuracak seni... Ama unutma yalnızlıktır insanı kendine getiren...

Bak bana...

Günlerden bir gün, hiç bir yerin tam ortasında, zamansız bir anda karşılaştım yalnızlıkla. Hiç hesapta yokken... Herşey ne kadar güzel geliyordu gözüme, toz pembe hayallerden kara bulutların içine girmeden önce...