Kuru Dallar
Kuru dallar. Kuru dallar ve yalnızlık. Sonsuz bir susuzluk içinde kaybolan telaş zamanlarına ekilmiş birkaç hatıra. Hatırla beni. Sonsuza dek unutma. Seni sevdiğimle yargıla beni. Susuz yağmurlarla sorgula. Ama kalbinde hiç terk etme…
Korkuyorum. Islak ve telaşlı bir yağmur kadar yakın bir ölüm tutkusundan. Sensizliğin yakıcı güneşiyle tutulan ellerimin arkasında saklanan zayıf gururumdan. Ve korkmayı bilemediğim ölümden…
Sonrası bana kalmış. Ölüm kadar yakın ve sevmek kadar uzak artık tüm ihtimaller. Karanlık bir gecenin kara suları beni alıp götürüyor. Sen gittikten sonra kalmadığım kadar bu şehirde.
Kırlara çağıran sesleri silip atarken beynimin hafızasından, güzel günlere inat seni sevmek isteyişimin yargılayıcılarıyla dolu bir hayata, kana kana yalnızlığa sarılıyorum…
Bakma yüzüme öyle. Kırıldı işte bişeyler. Ben mi yaptım yoksa zaman mı kırdı ellerimi? Bilmiyorum. Benim bildiğim tek şey iyi şeylerdi. Kötülüğün tutsaklarına anlatmaya çalıştığım temiz düşlerimde boğulmuşluğum kadar yanık bir ten, kapkara gözlere süzülen gecelere susuyorum. Hadi al ellerimi; istediğin kadar senin olsun…
Düşlerimde kalmış bir çocuktum. Şimdi kayıp bir zamanın ayakları altına serilmiş gururumla kıyı köşe kaçıyorum yalnızlığın nefesinden…
Susadım ölmeye… Öldürmek istedim defalarca içimdeki çocuğu ve ellerini bağlayıp, kanatlarını koparmak istedim meleklerimin…
Düş yorgunu gözlerimden akan damlalara inat seni yaşamak istedim sonsuzluğun denizinde… Ama seni ben yapacak hiçbir duygu kalmamış dünyanın üzerinde…
Yapayalnız susuzluğa küsüyorum… Aklımın köşesinde benimdin… Sonra tüm beynimi kapladın… Sonra alıp başını gittin… Şimdi bir şarkı yazıp tüm gece onu söyleyecek dilim… Gözlerimden akan yaşların ritminde…
Sana kırgın değilim. Anla beni küçüğüm. Giderken sana söylemek istediklerim var. Ben gittim. Yokum artık bu şehirde. İçinde olduğum kadar susacağım artık… Hiç konuşmadan…
Yardım etmeni istemiştim. Ama sen gitmeyi seçtin benden…
Bu akşam gidiyorum işte bu şehirden… Devirdiğim son şişe yalnızlığım olsun…
Kalmadı artık içimde hiçbir şiir. Yok olmuşluğum kadar yanıyor içimde perdeler. Yıkıntı bir sevda ateşiyle aldatıyorum içimdeki sevgileri…
Bir bir yıkıyorum duvarlarımı. Şarkılar dinleyeceğim, sonra gideceğim; nereye bilmem…
Kınamayın artık beni. Ya da siz bilirsiniz…
Ne de olsa yokum artık ne içinizde ne de yakınınızda…
Artık melekler yalnızca; yoldaşım…
Biraz zor gitmek ama… Bilmiyorum karar vermeye korktuğum kadar da kararlıyım gitmeye…
Çok canım yanıyor…
Güzel günler yok artık benim için. İnanmıyorum…
Kusurlarımla varolmak kadar kötü biriymişim. Melek olduğumu zannettiğim kadar da şeytan…
Kırıkmış hayallerim doğuştan…
Yazmak istiyorum; ölümle kanatıp… Ama artık yazamıyorum…
