Dünler için sevilmez onlar çünkü dünler biter ama onların sevgisi asla, onların öğrettikleri asla… Bir ateş kıvılcımına benzer bilgi, zaten onlarda bir mum gibi aydınlatır bizleri başkalarına ışık verirken tükenirler. Ama bir sevgi var ya hani düşlere daldığımız gecelerde uyandırır bizi o öğretmen mi geldi deriz kendi kendimize hayallerimizdeki kalbimizdeki ve onu istediğimiz gibi şekilden şekle düşünürken yağmur damlacıkları vurur penceremize bitiverir hemen hepsi. Hayaller bize uyumayı unutturmuştur ama bu hayat o hayalleri kime yaşatır bilinemez ki. Bir öğrenci bu duyguyu bilir, bilmelidir de. Bilmelidir ışığında aydınlandığı sevginin ismini anne, baba, abla veya abi nasıl hissediyorsa içinde. Sıcağı nasıl sıcak, soğuguda nasıl yaşıyorsa iliklerine dek sevginin gerçeğini de öyle hisseder kalbinin en derininde bütün içtenliği ve güzelliğiyle…
İşte bu yüzden öğretmen demek sınıfa girip çıkmak değildir. bu yüzden adı abla, abi veya başka şeydir. Ve tanıdığımız her biri bize bir sözcük öğretse dahi gökyüzünden yer yüzene bir ağaç için yağan bir damla su misali gelir. Ağacın suya ihtiyacı vardır. Su ise bir başka canlıya kendini vererek onunla beraber farklı bir sesle merhaba der hayata. Sevgi o ağaç gibi, onu yaşatan su gibi her bir öğrencinin içindedir.
Hayat ta o ağaçlarla doludur. Emek verilir, yol gösterilir, bir kalp bir başka kalbin içinde yeşerir. Ve yeşillerle dolu bir dünya düşlenir. Sevginin gerçekliğiyle samimiyeti ve büyüklüğüyle evet o sensin öğretmenim!!!
ALINTI