Bir yağmur damlası yakaladım
yanarken ellerim güneşi tutma aşkına
iz bırakmamalıydı geriye
o yüzden sıkıca tuttum yağmur damlasını
öncesinde yüreğimi ferahlatsın diye
ıpkı yüreğimin ateşinin yakması gibi
her adımımda dünyamı

ayak izlerimi kum kaplamalıydı
ve örtmeliydi tüm gizleri
aynanın her gösterdiği yüzü
bir diğerine yansıtması gibi
toprakta bilmeliydi
ayak izlerini saklamasını
zaten rahmetle yıkanmıştı
ruhumda ki ihanet lekeleri
saf ve temizdim senden önce

şimdi yaptığım son savaştaki
son kahraman öldüğünde
bende gideceğim,kalamam
çünkü amaçsız hayatların
manasızca adımlarına
dayanacak gücüm kalmadı