İNSAN ANCAK ÖZLEMİŞSE YANLIZDIR..!!
Derin sulardaysan, eteğini kaldırma
Sığ sularda, giysini ıslatma”
Bir insan özlemişsen üşümüş olmalısın
Mevsimlerden kış olmalı
ya da aklı kışta kalmış aşık bir bahar
Vakitlerden gece yarısı olmalı,
tatlı bir uykuyu örtememişsin üstüne
ya da “yağmur şaşkını bir gece” çökmüş üstüne
Bir insan özlemişsen yalnız olmalısın,
son gelen kalabalık silinmiş sayfalardan
ya da yüksek karlı dağlardan yuvarlanan bir çığın
altında kalan kardelen olmalısın, eğik başın.
Bir insan özlemişsen yanılmış olmalısın
ya da yalnızlığın tek rengini göstermiş sana
sürekli okuduğun acemi şair.
Oysa çiçekleri düşün kırlarda
papatyanın akını, karanfilin alını,
sonra yalnızlığın renklerini sırala bir, bir..
Bir insan özlemişsen yanmış olmalısın,
uzaklara dalıp gitmiş gözlerin
ya da küskün bir denizin dalgaları
eşlik ediyor martıların çığlıklarına.
Bir insan özlemişsen yorulmuş olmalısın
ya da aşkını yitirmiş yüreğin,
gecenin siyah beyaz fotoğraflarında.
Oysa mutluluk bir düş kadar yakın sana
gerçek kadar uzak mutluluk,
madem özlemişsin sığın düşlerin çadırına..
Bir insan özlemişsin, yalnız olmalısın
Çünkü “insan ancak özlemişse yalnızdır”.
