Sessizlik



Talan edilmiş bir ömrün sonbaharındayım.
Sararıp dökülen yapraklar misaliydi
Geçip giden günlerim.
Boşluktaydı düşünceler
Herbiri
Yıldızlar gibi dağılmıştı gökyüzünde.
Karadeliklere dönmüştü yüreğim
Yüzbinlerce
Düşünceyi
Sıkıntıyı
Ve umudu sıkıştırıp harmanlamış
Ufacık bir kara delik
Fakat
Açıp baksan
Koskoca bir hayat var
İçinde.



Günler kısır bir dönenceydi
Doğurganlıktan uzak
Fakat
Paylaşılmaya
Ve tüketilmeye
Hazırdı

Kuşatılmış kalelerin
Savunma surlarına dönen
Ellerim
Benden çok uzaktaydı
Hissetmiyor
Algılamıyordu.

En son
Ne zaman
Sıcaklığını
Hissetti
Saçlarının
En son
Ne zaman
Terini sildi
Teninden
Hatırlamıyorum.

Geceleri yanan
Ateşböceklerini anlatırlar
Ben hiç görmedim onları
Yıldızlara mı benziyorlar
Gözlerine mi?

Bana ışığı anlat,
Bana
Mutluluğun rengini anlat
Mutluluk sence ne renktir.
Herkes mutluluğu
Kırmızı ve pembe olarak görür
Sence
Siyah
Mutluluğu ifade edemez mi?
Neden mutluluk denince siyah
Akla gelmez?

Neden

Hep sessiz kalır sessizlik ?

Yaşam sadece ? sormak mıdır?