bahara küsmüş giderken sevmiştim ben seni
öylesine hazin ve buruk bir sevdayla...
ne bir bakışın vardı elimde teselli bulacak,
ne de bir avuç gülücük senden geriye.
başa dönsem bir koca uçurum bekleyen beni,
devam etsem anlar var yaşanamamış;
sen vardın aslında yüreğime dolanan,
düğüm düğüm çiçek açan bahtsız sarmaşık!
dönecek olsam ayağımı tutan,
gitmeye kalksam içimi parçalayan...
yasak bana gitmeler, dönüşler men;
öylece kalakaldım boşluğun ortasında
ve bir sen vardın sevilecek ey umut!
sevmeye bile cesaret edemediğim...
ve sevdikçe daha çok sevesim gelen...
hem kıyamazdım bakmaya okyanus yüzüne,
hem doyamazdım saatlerce düşünmelere seni.
bedenim alev alıp yanınca apansız;
çaresiz dönüverdim doğmak için küllerimden
ve çekti beni içine dipsiz uçurum!
düştüm yine kollarından farkedince hatamı;
meğer ki dönerken ben; senmişsin beni bırakıp giden!
artık çok geç diyebilmek için çok geç kalmışım...
ey hayallerimin renksiz gökkuşağı;
seni severken meğer hülyalaera dalmışım!
hatta seni sevebilmek için bile çok geç kalmışım!
geriye sadece hiçbir şey kalmış senden umut...
şimdiyse koyup da bir başıma beni;
dönüp geriye çekip gidişin bile güzel bana!...