Yeni gelin edasıyla salınan bahar değil beni sana bağlayan.
İnsanın ruhunu bile donduran kara kış hiç değil.
Güze çalan bir gündü; alabildiğine durağan...
Güz vakti sevdim seni;
Yapraklar toprakla kavuşurken,
Ben de sana kavuşmayı diledim.
Yağmur damlalarına duyurdum sesimi;
Bir tek onlar şahit oldu sevdama,
Yağmurlara karıştı göz yaşlarım, ulaştı toprağa.
Birer bardak demli çay içilecek gündü,
Sarılıp sevdiğine boğazda...
Doğanın giydiği turuncuyu,sarıyı sevdim ben;
En yalın halini, kendini beğendirme telaşı olmadan bahar gibi...
Her gün güz artık bana!
Senin için nefes aldığım, adını kalbimde yaşattığım her gün güz.
İçimde kopan fırtınalara nispet yaparcasına,
Bir sonbahar havası hakim,
Aylardır İstanbul’da...
Yine bir güz vakti sevmekteyim seni!
Sonunu düşünmeden gözüm kapalı,dolu dizgin.
Yine de umut içindeyim ki,
Belki kalbim bu güz gibi durulur.
Fırtınalı günlere terk etme beni n’olur!...