KARANLIĞA AĞIT
Kendini öldürmeyi denedi,
Beceremedi!
Atamadı kendini dünyanın çatısından…
Nefret etti bütün erkeklerden,
Yine onlardan birini sevdi,
Sessizliğinin en kavurucu sıcağında…
Farklıydı diğerlerinden,yeniden sevebildiği,
Farkı neydi?..
Bunu hiç öğrenemedi…
Her şeyini sildi farklı kılınan,
Oysa silinmeliydi bütün diğerlerinin arasından,
Erkek doğup insan kaldığı için…
Köşelerde ağlardı garip yazgısına şair,
Suskun ve dingin havalarda,
Takılır giderdi uçurtmanın kuyruğuna…
Kimi şairleri bu güzel havalar mahvetti,
Oysa zaten tüketmişti son nefesini,
Bir kırlangıcın kanat çırpışında…
Semayı kurşunladı,
Vurdu da,
Eline düşen gözyaşları olmasaydı…
Kalbine çaktığı kazıklardan,
Düşlerine aldığı yosmalardan,
Yeni bir hayat inşa etti…
Kim bilebilirdi ki,
Son kalesinin de yıkılıp gideceğini,
Kendisinden başka…
Kendini öldürmeyi beceremeyene,
Dik dur bu son kalede derken,
Kendisiydi yıkılan karanlık geceler içinde…
Ziya olayım derken,
Zayi oldu çorak toprağında,
Oysa ne çok severdi ağaçları…
Kanadına takılan rüzgarın,
Ruhuna ilişen lekenin,
Bahanesi yoktu ve olmazdı da…
Ellerine düşen ıslaklığın meali,
Gülmeyi unutmuşların kalbinde bitti,
Oysa tapınılan sadece bir sanemdi…
Dedik ya işte,
Beceremedi,
Atamadı kendini aşkının uçurumlarından.
Ölmekten korkardı…
