BİR İNTİHARIN AYAK SESLERİNİ DUYUYORUM… Kıştan kalma bir ayazın içimi kemiren karanlık kulvarlarında…
Bir kıyıdan bir kıyıya savruluyor yalnızlığım…
Kan ağlayan gözlerimde…
Yorgun ,uykusuz gecelerin dinginliği,
ve yanıtsız kalmış dilekçelerimin çığlığıyla,
sesim ulaşmıyor ağladığım yollara..
Bir intiharın ayak seslerini duyuyorum,gecenin orta yerinde..
susturuyorum ağrımın köhnemiş çağrısını..
Bir ben değilim “Bu hayatta en çok cevap bulamadığı sorulara alışık”olan…
Bir intiharın ayak seslerini dinliyorum,gecenin orta yerinde…
Kendi intiharlarımdan bir parça alıp,deney yapıyorum kendi bitmişliğime..
Sonuç:kangren….
kızıp kendime haykırıyorum gökteki kuşlara:
Hey Kuşlar!!
daha dün sevgimle yürüdüğüm,coşkuyla yaşadığım gençliğim,hangi cehennemin dibine kaçıyor..Kendimi sizinle bir tuttum da bakın ne oldu bana…
Şimdi yoruldu direncimde..aşk bir yana ,düş bir yana düştü/ler..
Silkinip kendime gelsem diyorum…gelemiyorum…
Ağır, çok ağır taşlar bağlanmış ayaklarıma
Bir ölü mü taşıyorum içimde ?
sevgisizlik ve sevimsizliğin yaylım ateşinde,,
görüntüler biçiminde yağan mermilerin ortasındayım…
kanser kokulu odamın eşiğinde ,bir intiharın ayak seslerini duyuyorum..
“Sana bile ulaştıramadığım çığlıklarıma,kim buyur eder beni içeri ,kim..”
Yeter artık yar!!
Sensiz bu hayat,
Beni hayati tehlike geçirecek şekilde yaralamaya matuf cürüm işliyor…
Ve sen gidince izbe odalar bıraktın ardında..
Acılı duvarlarla çevrelenmiş…
