Ne zaman dilimle ıslatmaya kalksam cümlelerimi ayazda kalıp donuyorlar.
Hiçbiri güneş yüzü göremeden dilimin gölgesine çekiliyor.
Gözlerimin ardında gizli saklı bir yerden beynime vuruyorlar yazılmamış,
söylenmemiş ayazda kalan cümlelerim.
Hep arka sıralarda otururdum. Ben orda öğrendim sıra sıra dizmeyi
aklımdakileri. Aklımdakiler dilime çarptığında ya üşürdüm yada terlerdim.
Ateşim cümlelerime vururdu.Söyleyecek ne çok söz kalmış yarım yamalak. Bazen
sıkılır sessizlikten ayazda donmuş cümlelerimi ateşe verir yakardım.
Cümlelerim yandıkça ince ince sızlardı birilerinin kalbi.
Susmayı öğrendim ben, sustukça bildiğim cümlelerimi unutmayı, unuttukça
yarım kalmayı, yarım kaldıkça ayak üstü yaşamı atıştırmayı öğrendim.
Öğrendikçe büyümeyi, büyüdükçe kırılmayı, kırıldıkça susmayı.
Susa susa susamamayı öğrendim ama ben susmayı severdim.
Kim çeldi cümlelerimin aklını da sustular.
Günahı boynuna ama o saplamıştı bıçağı dilime. Bütün cümlelerim kana
bulandı.
Bütün güzel cümlelerim düzene yenik düştü. Sana. bana. bize. yenik düştü....