Alışkanlıklarımız
Gecenin ıssız ve sessiz karanlığında kayboldum, belki de yalnızlığıma boğulmak istedim kendi arzumla. Alışkanlıklarımızı düşündüm ayın parlak yüzünde; bize zarar veren ya da vermeyen vazgeçemediğimiz alışkanlıklarımızı. Vazgeçmek zorunda kaldığımızda, içimizden gül dikenleri boğazımıza geliyormuşçasına acılarımızı hissetim gecenin tam ortasında. Sigaraya olan alışkanlığımız, devamlı gittiğimiz deniz kenarı, sevgilinin ona ait kokusu, aynı bankta hatta farkına bile varmadan oturduğumuz sandalyenin yönü bile...
Herkes birkaç dakika gözlerini kapatıp alışkanlıklarını düşünsün, farkına varamadığımız alışkanlıklarımızı; birçok şey yaptığımız halde belki de sayamayacağımız birçok alışkanlıklarımızı. Ne zaman farkına varırız bu alışkanlıkların? İçimizi acıttığı yani "alışkanlıklarımızdan ayrı kaldığımız zaman". Akşam yemek için oturulan saat, balkonumuzdaki manzara, şehrin alışılmış kokusu, TV seyrederken oturduğumuz koltuk, her akşam annemizin "çay içiyor musun?" sorusu, hatta bazen monotonlaştığımızı bile düşünebiliriz; ama ayrı kalınca anlarsın ekmek gibi, su gibi ihtiyaç duyduğumuzu. Ne yerdesindir ne gökte, kayan yıldız gibi kaybolursun karanlıkta. Taaa... ki yeni alışkanlıklar edinene kadar, bu da yeni doğmuş bebek büyütmek kadar zordur.
Özlüyorum kentimin kokusunu, özlüyorum akşamüstü dost sohbetlerini, özlüyorum alışılmış sözleri, özlüyorum her gün ekmek aldığım bakkalı, özlüyorum alışkanlıklarımı....
