Kolay değil;
unutmak,
hatırlamamak
ve sevmemek seni...
Aşkı kalbimden sökeli yıllar oldu,
kitaplarda saklanmış gerçekler,
hafızalardan taşıyor artık.
anıları da silsem,
silsem sana dair,
düşünmeye başlayınca,seninle birlikte gelen yaşanmışlıkları,
köşe başını,
pencereni,
gözlerini,
ve,
daha nicesi,
işte,
geçmiyor...
Bir felaketi görmüş geçirmiş beden gibi,
eli yanmış bir insanın ateşe olan duyarsızlığı ve hassaslığı aynı zamanda,
öyle...
Gece çöktü tepeme yine,
her gün oluyor bu,
düzenli olarak yaşıyorum bunu,
beni bırakmıyor,
geçenlerde dedim
"ey mavi..."
sonra kaldırdım başımı
"Daha ne kadar devam edecek böyle?
aydınlanmaya
ve kararmaya,
daha devam edecek misin?
Görecek miyim"
Cevap verdi,
demek isterdim ama özgürlüğüm zarar görür,
sadece yağdı bolca,
kimileri kaçıştı hemen duraklara,
apartmanlara
-ki sağanaktı,
damlaların aralığı korkutuyordu parktaki çocukları,
çamaşır toplamaya başladı anneler,
kızları ürkerek televizyonları kapattılar,
elektrik çarpar,
patlar,
öyle bir şey işte,
vesvese...
Ben yürüşümü sürdürdüm,
saçlarım ıslak,
ağlayarak!
Esra Köse
