Herkes sonunda özüne döner.
Özümde sen varsın sanıyordum, oysa şimdi yalnızım.
Senin kafanın bulandığı konularla gerçekleri görebiliyorum ancak... Ama gerçeklerin gücü, duygularımın inadını bitiremiyor. Yine de oyalayabiliyorum kendimi; hikayemi kendim yazmıyor, senin hikayeni ve olacakları izliyorum. Benimki de peşinden geliyor zaten.
Rüyada gibiyim. Biri dokunsa o siyah boşluğa düşeceğim. Ve karanlığa düştüğümde beni tutacağını bildiğim biri yok yanımda; yoksun Bu yüzden mücadele etmeyi yeniden öğreniyorum. Güçlü olduğumu görüp kendime şaşıyorum...
Sonra.. değişiyorum. Hem de senin istediğin yönde. Yalan söylüyor, sigara içiyor, ilerisi hakkında dünyevi planlar yapıyorum. Neyim olduğunu soruyorlar... her soruda daha çok batıyor, daha çok halsiz düşüyorum..
Düşündüğün şeyleri bize de anlat, diyorlar. Düşündüğüm bi'şey yok, diyorum. İnanmıyorlar. Oysa doğruyu söylüyorum. Bi' şey düşünmüyorum ki ben, seninle konuşuyorum.
Bak, diyorum sigaramı senin tembihlediğin gibi söndürdüm, sen gülümsüyorsun.
Kahvemin içine krema poşetini düşürüyorum, "beceriksiz şey" diyosun, "hadi öp de affediiim".
Dünyanın yolunu yürüyorum saatler boyu, söyleniyorsun, e tabi trip yapıyorum.
XXL-double-double menü istiyosun, dalga geçiyorum.... Sonra soran gözlerini dikiyorlar üzerime; Pişt, biraz gül hadi?
Zorluyorum kendimi ama yüz ifadelerine bakılırsa başaramıyorum. Saçmalamak, isyan etmek istiyorum o an; senin emin olamadığın ve en ufak sinir harbinde kolaylıkla inkar edebildiğin varlığa olan saygım ve korkumdan susuyorum. Sustukça yaşıyorum artık. Sustukça duyabiliyorum sesini...
