Söylemesi bile zor geliyor insana baktığın zaman aynada görebileceğin başka bir yüzhayatı anlatan resimlerdeki belki en solgun çizgilerbir denize bakarken,sonsuzluğu ve maviliği içinde hissettin mi hiç ya da bir gece karanlıkta yıldızları sayacak kadar çok sevdin mi? yalnızlıktan korktun mu, sevgisizliğinden korktuğun kadar? siyah bir sevgiyi sevdin mi hiç? yaşamayı bırak,söylemesi bile zor geliyor insana bazenama hissetmesi hepsinden zor bence’sevgi’ye dair çok şey yazdım ama neden hepsi mutsuzlukla bitti?

Yazdıklarımı okuyormusun?okuman içinde sevmen gerekmiyorpaylaşmak istiyosan, sevmek zorundamısın mutlaka?dünya dönüyor ama bir gün duracakduracağını bilebile yaşıyosun ama değil mi? O zaman sevgi görmeden de verebilrsin sevgini…karşılık beklemeden ,düşünmeden,vazgeçmeden…sevdin mi gerçekten hiç?

Sevmeyi seviyorsan,sevilmeyi düşünme! Neden romanı bitirdiğim zaman son sayfadaki en sevdiğim karakter ölüyor benim onu sevdiğimden habersiz aramızdaki yıkık köprüleri sevgimi birleştirecek? bilmiyorum…

Gözlerimi ilk açtığımda bu’’gerçek tiyatro’’da bütün roller çoktan paylaşılmıştıbana bakan iki göz ‘’sevgiyle oyna ‘’diyordu sonrayıllar geçti aradan ve biz hala o tiyatro da oynuyoruzVe oynayacağızniçin sevmemiz gerektiğini bile bilmeden!!! sevmekten korkuyoruz biz Haklımıyız acaba?onuda bilmiyoruz tıpkı bağlanmaktan ve unutmaktan korktuğumuz gibi.

Sonra;bana bakan iki gözün son sözü şu oluyor;’’sevgini vermek için bir güle,yarını bekleme,bugün ver’’o da korkuyordu geç kalmaktan galiba. Uyandığımda ‘’RÜYA’’gördüğüme inanmamıştım Geç mi kalmıştım acaba? ne dersin yoksa

SEVMENİNDE VAKTİ YOK MU ÖLÜM GİBİ