ELBİSEYİ ÇIKARMAK
Yürüyüp gidiyordun yanından, farkında bile olmadan;
Oysa O sana bakıyordu ve belki yolunu gözlüyor, gelişini bekliyordu;
Sen bilmiyordun!
Kuralların vardı; Umutların, umutsuzlukların…Belki terklerin vardı; Terk ettiklerin…
Şimdi göz alıcı renklerle bezeli bir yeni yaşamın içine düştüğünü hissediyor ve bu rengarenk yaşamın gözlerini kamaştırmasının çocuk sevincini yaşıyorsun.
Mutluluk mu, yeni hüzünler mi yaşayacağını bilemeden bu yeni açtığın yada araladığın pencereden içeriye süzülen ışıkların gözlerini kamaştırmasına ve ışıkların yüreğine inmesine izin veriyorsun…
Aradakiler?
Bu yeni yolun ne kadar süreceğini bilmeden ve yaşanacakları düşünmeden;
Sadece içinden geldiği gibi, kimse yok gibi önünde arkanda;
Sadece O’nu alıp yanına gidebildiği kadar ve gittiği yere kadar;
Yarını hiç düşünmeden, yarınsız zamanlara doğru…
Yeni birini özlemek, onunla olmayı ve yaşamayı düşünmek, onsuzluğun ne kadar dayanılmaz olduğunu hissetmek ve ona dair şeyler düşlemek…
Bunları ne kadar çok yaşadığını ve aynı acıları bir zamanlar yüreğinin en karanlık köşelerinde yaşadığını unutursun.
Yanında, elini uzatsan dokunacak kadar yakınında olmasını istemek;
Konuşmak…Durmadan…
Yeni konuşmayı öğrenen çocuklar kadar heyecanlı ve istekli…
Anlatmak…
Hiç konuşmadığın zamanların intikamını almak ister gibi…Susmadan…
Geride kalanlar?
Bir elbiseyi çıkartmak kadar kolayca ve gözlerini kapatıp uçuruma atlar gibi cesurca…
Atila IŞIK
