Acıyan yanlarımı avuçlayacağım ve karanfil kokusumu dolacak odama. Korkularıma sarılınca sen, umutlarıma sarılınca ayrılık mı dolacak kucağım. Sendenmi korkacak sanamı kaçacağım. Ve her kaçtığım yerde sen benden öncemi kaçmış olacaksın. Acılarını avcılara teslim ettiğinden beridir, bütün oklar kalbime nişan alınacak ve oklar çıksada acılar kalbimdeki kalacak. Ve ben bir müptezel gibi onlarsız yaşayamayacak ve her biri eskidiğinde yeni birisini mi arayacağım. Yüreğimi parça parça satacak ve simsarlardan acımı dileneceğim. Bir cami avlusunda bir duadan sonra altın vuruşu yapacak ve göklere yükseleceğim. Sen ardımdan bakakalacaksın. Ağlayacaksın sadece gözyaşlarının buharımı bulacak beni ıssız gök boşluğunda. Ve ben yağmur olup avuçlarına yağsamda sen gene şemsiyenin kaygan kumaşlarıylamı karşılayacaksın beni…Ve ben ayaklarının dibine düşeceğimde elini uzatıp acıyarak bile bakmayacak mısın bu yağmur tanesine… Bir yağmur tanesidir deyip umursamayacakmısın. Her zerresi sen ve ben olan bu damlayı. Ağlamayı unuttuğundan mıdır umarsızsın. Geceler bana gündüzler sanamı çıkacak. Güneş hep unutturacakmı gözlerimin rengini. Gece hep senin karamsar ayrılığınımı getirecektir bana. Aydınlığı taşımayacakmı hiç gecenin karanlığı. Ve gecenin en koyu anı ayrılığın en uzun olduğu anımı hatırlatacaktır bana. Gözlerimdeki ışığı göremeyecek mi gece. Yutacakmı acımadan sana biriktirilmiş çoğalan sözlerimi. Hayat hep siyah ve beyazmıdır (gece ve gündüzdenmi ibarettir) ara renklere yer yokmudur hayatımızda. Ve hep gitmek fiiliylemi çekilir bütün geçmiş zamanlar...Ve acılar hep geniş zaman kipindemidir. Ve ağlamak, dillerimiz dolaşmadan olmazmı, ya gülmek bize hiç yakışmazmı....Ve hep ben yazarım gözyaşıyla noktalanmış cümleleri, ya hiç kimse bana ağlamazmı....Ve ayrılık benden başka kime yakışmıştır bu kadar….
