rotasını şaşıran; fırtınada nereye gideceğini bilemeyen bir kaptan gibi hissedebiliriz bazen...bazen; yollar kapanmış, kıyametin eşiğinde, dipsiz kuyularda da hissedebiliriz.. belki bunlar çok normal, olması gerekenlerdir; kim bilebilir ki?.. yolumuzu aydınlatmak da, kuyudan çıkmak da, bozulmuş her ne varsa düzeltmek de elimizdedir aslında... istersek, iletişim kurarsak kendimizle ve çevremizle herşeyi yoluna koyabiliriz, düzeltebiliriz yanlışları... elbette ki, yanlış giden birşeyler olacak; bize kim dedi, kim vadetti ki, herşeyin dört dörtlük olacağını; hayatın güllük-gülistanlık olduğunu??? biz istersek eğer karanlıklar aydınlığa dönüşebilir; hatta güllük -gülistanlık bile olabilir, çaba gösterirsek..olamaz mı; neden olmasın ki; niye yani... bence, herşey ellerimizde ve farketmemiz lazım bu gücü ve önce kendimizin inanması, beyin olarak buna yoğunlaşmamız lazım..sizce???!.
