Yazımızın Devamı...
Kırım'da görüşmeler sürerken, bir haber beyinlere bomba gibi düştü:
"Şehzade Korkud, Manisa üzerine yürüyor!"
Gerçekten de Korkud, Mısır'da umduğunu bulmuş, alabildiği kadar yardım alıp sancağına döndükten hemen sonra Manisa üzerine yürümüş ve şehri ilk vuruşta almıştı. Hemen ardından da Şah Kulu isyanı patladı. Teke alevileri toplanıp "Karabıyıkoğlu Hasan" isimli Safevi halifesini "Şah Kulu" ünvanıyla reis seçmişler ve isyan etmişlerdi (9 Nisan 1511).
Şah Kulu, Anadolu Beylerbeyliği merkezi olan Kütahya'ya saldırdı. Karagöz Paşa komutasındaki hükümet kuvvetlerini yenerek işkenceyle öldürttü. Devletin birliği ve bütünlüğü iyice sarsılmıştı. Hadiseler, Şehzade Selimi haklı çıkarmıştı. Daha fazla Kırım'da kalamzdı. Oğlundan bir miktar asker alarak yelken açtı. Rumeli sahillerine çıktı ve Edirne'ye girdi. Hala saltanat talebi yoktu. Babasını görmek ve "ahval-i devleti şifahen arz etmek" istediğini ısrarla söylüyor, "Maksadımız 20 küsur senedir hasret kaldığımız mübarek yüzünü görüp elini öpmekten ve ahval-i devleti arz etmekten ibarettir."diyordu.
Padişah da oğlunu görmeye hasretti. Ancak ekseriyetle yumuşak başlı, her bakımdan babasını andıran Şehzade Ahmed'in padişahlığına yatkın bulunduğu için, vezirler bu görüşmeyi engellemeye çalışıyorlardı:
"Hünkarım, yüreğinizin yumuşaklığına kapılmayasüz; şehzadeniz el öpmeye değil, el öptürmeye gelmiştir! Ocak kulları [yeniçeriler] dahi onu ister. Asitaneye girmesine ruhsat verilirse, korkarız bir emrivaki ede!"
Devamı Yarın...
