Bu gece adımlarımı sayarak yürümeye karar verdim. Can sıkıntısı dedikleri bu olsa gerek!? Her zaman gittiğim yollar ve kaldırımlar, sürekli arşınladığım şehir... Sayacaktım bu gece. Gördüklerimi ikinci plana atıp, kaç adımda nereye gittiğime, kaç adımlık bir şehirde (belki de dünyada) yaşadığımı öğrenecektim. Adımların altında kalan bir ömrü, adımlarla geçen zamanı, adımsız olmayan ilerlemeyi tespit edecektim kendi kendime. Bir ömürle bir adım arasındaki benzerlik var mıydı?...
Bu gece adımlarımı sayarak yürümeye karar verdim. Gece karanlığında, loş ışıkların eşliğinde adımlarım birbirini takip etmeye başladı. Bir, iki , üç... Köşede durdum. Köşeyi dönmek mi zor, yoksa geri dönmek mi? Yoksa en zoru seni görmek ki? Adımlarım sayılabilir de, beni yine sana getirdiler bu gece de. Olmadı... Bu olmadı.
