Nemrut kadar gaddardı yürekler
Taş yontmaya doymuyorlardı tapınmak için
Ne Güneş'in doğuşları tatmin ediyordu arayışları
Ne bitmeyen batışları..
Ne de bîhaber oldukları o müthiş zikrin kalp atışları..
Güller leş kokmazdı asla bahçeler pis olsa da
Irgatlar yorgun, bahçevan feveran olsa da
Bilemediler, göremediler zifiri karanlıktan
Nasipleri olmamıştı o güne dek söndürülmüş ışıktan
Kara bir gün, hiç bir geceyi aydınlatamazdı oysa
Aydınlık bir gece de hiç bir günü karalayamazdı
Her doğrunun bir kurbanı olurdu da
Bir yanlışın binlerce, cühelâ inadına
Çelmelere, sillelere dayanıyordu sabır çiçeğiyle de
Darbelere güç yetiremez, çekip gidiverir gönlünce
Ağır gelir, taşıyamaz suçunu koca tekne
Bir karış ilerleyemez
Atılır oy birliğiyle kefaret denizine
Bir noktanın sonsuz derinliği olur da
Balığın karnının genişliği olmaz mı Rab'bin lüfuyla?
Lakin pişmanlığıydı anahtarı; dönüşünün
Tövbesiydi çaresi, o sonsuz gülüşünün
İki büklüm kıvrılmalıydı balığın içinde
Anlamalıydı, hissetmeliydi anlatamadıklarını
Yarmalıydı birer birer zulmün duvarlarını
Güneş olup doğmalıydı hiç batmadan
Vazgeçmemeliydi sonuna dek
Ve haykırmalıydı canhıraş; Allah tek!
Gözyaşları karışmalıydı Dicle'ye aftan önce
Ki; coşkuyla, sevinçle karşılansın Yunus!
Arandığını, özlendiğini görecekti böylece
Ninova'ya dönünce..
