Hazana Renk Düşende
Hüzün sağıyor, gecenin parmakları isteksizce zamandan,
Kırılgan ve ürkek, ay ışığında asılı kalmış gözlerim,
Yılgınlığını taşıyor, en derin ummanın ıssızlığından,
Ne bir sesi, ne bir esintisi var, bitkin gülümsemelerim.
Ah! Dudaklarının kıvrımlarına yerleşir hüznüm, kıyamam,
Oysa gülmeli hep ahu gözlerin, nevbahar kokulu rüzgâr.
Bir deli yağmur sevdan, avuçlarımdan kayar gider tutamam,
Solgun renklerime inat, gökkuşağı giyinmiş yılların var.
Doğar mı, yalnızlığın karanlığına gözlerinde ki ışık?
Yitirmek korkusu mu, kabullenişim bitimli sevdaları?
Acımasız son ürkütmez, yaslı gönlüm gitmelere alışık,
Hazan’da ne kadar yaşatılır ki rengârenk bahar dalları.
