Ardından gelirken yola düşürdüğün ayrılığı buldum.
Üstünde aşk izim var diye, aldım başımın üstüne koydum.
Sonra bir söz geldi dilimin ucuna, ağzımı bir bardak suyla yıkadım.
Ayrılıkta sevgin kadar güzel, sevginde ayrılık kadar acıtıyordu zaten.
Oysa;
Bu çirkin dünya sen gülünce güzelleşiyordu.
Sen ağladığın zaman makyajı akıyordu hayatın.
Bu soğuk şehir, senin adını andığım zaman ısınıyordu.
İnandığım insanların içine sen koyup onlara güveniyordum.
Bir dikişte bitirdin bizi,
Kalbimizi başka vücutlarda söndürdün.
Şimdi ikimize gidiyorum.
Ben beni kabul etmiyor, sen beni tanımıyorsun...
||| Şiir: Atakan Gülgar |||
