cennet bize hep sonsuza kadar mutlu olacağımız yer olarak tasvir edilmiştir. huriler, şarap akan ırmaklar, xbox 360 ve istediğimiz her şey. ama bu tasvirler insanı "sadece sahip olduklarıyla mutlu olan" tanımına kısıtlar. halbuki bir insanın başka bir insanın mutluluğundan mutlu olabileceği, ya da tam tersine, başkasının mutsuzluğu yüzünden mutsuz olabileceği hiç dikkate alınmaz. açıkçası bizi en insan yapan unsur olan sevgi, öbür dünyada yok sayılmıştır.

o yüzden çok sevilen ateist öbür dünyada en çok sıkıntı yaratacak adamdır. çok iyi biridir, herkese çok sevabı dokunmuştur, zorda yardımınıza koşar, karıncayı incitmemiştir, zeki, esprili, yakışıklı, kibar ve 1.85 boyundadır, ama "ateist"tir. eğer bize tanrı tarafından bahşedildiği söylenen ve melekleri karşımızda diz çöktürme sebebi olan "serbest irade" hikayesi yalan değilse o cenneti yıkarlar. "hepimiz ateistiz" diye bağırırlar, ortalığı inletirler. "seninle yanmaya geliyoruz" diye cehenneme giderler. zebanilere ırmak şarabından yapılma molotof kokteylleriyle saldırırlar. öbür dünyadaki bütün dengeler karışır.

şirk en büyük ve en affedilmez günah olduğundan ibadet etmeyen müslüman gibi "biraz yanarsın sonra cennete gidersin ya sorun olmaz, idare ediver" yaklaşımı da çözüm olmaz. ancak tanrı apar topar meclisi toplar ve hızlıca geçici kanun hükmünde kararname çıkarabilir bu olayların dinmesi için. ama bir kere kıvılcımlanan bu sevgi, cehennemde sevdiği biri olan kitleleri ayaklandıracaktır. sadece şahsen sevdiklerinizin ötesinde "niye yansın ya yazık o da insan" diye içinde insan sevgisi olan cennetlikleri de ayaklandıracaktır. ve nihayet tanrı iki seçenek arasında kalacaktır: bu zulme karşı çıkanları dinleyip her insana güzel bir sonsuz öbür dünya hayatını eşit oranda bahşetmek mi yoksa insanları tamamen yok etmek mi? nihayetinde sonsuz gücü olan bir varlığın burada ekonomik bir tercih yapmasını beklemek safça olur. o yüzden tanrı herkesi cennete sokmak zorundadır, sadece tek bir çok sevilen ateist yüzünden.

halbuki bu tür konular en baştan daha dinler indirilirken düşünülebilirdi. ilkinde değil ama ikincisinde ya da üçüncüsünde. tek yapılması gereken tüm bu parametreler değerlendirilerek bir analiz yapmaktan geçiyordu (bkz: constraint satisfaction problem). fizibilitesi yapıldığında zaten olmayacak duaya amin görünen bu öbür dünya cezalandırma mekanizmasından en başta vazgeçilebilirdi. ya da en azından pozitif cesaretlendirme kullanılabilirdi.

ama yeni bir din gelmeyeceği kesinleştiğine göre öbür dünyada bu curcunayı yaşamak zorunda kalacağız. hep kötü organizasyon kardeşim ya.