İntihar Bahçesi
kendime vardığım anlar kuşandım ıslığımı
en az kendime karşı güven içinde yaşadım
yüklediğim anlamlardan arınınca eşya
ruhumu kanatınca kadife ve tül
ellerim rüyanızdan bir mızrak boyu
ayrılıp da uzanınca iliklenmiş yakama
sanrılı boşluğuma fenerimi sarkıttım
veda başlıkları altında gölgemi saklayacak
çarmıhımdan başka sığınak bulamadım
şimdi acılarla kundaklanmış zamanın
silinmiş levhaların uğuldayan çanın
alnımda derinleşen çarpının şahidiyim
yazgımın iklimine açıldı dehliz
adını gerçeğe devşirdi vehim
belki biraz erken ama çaresiz
aklınızda kifayetsiz nedamet
hatıranızda münasebetsiz şaka
dilinizde lanet olarak gideceğim
