Sen benim hikayem oluyordun
Sen benim hikâyem oluyordun
Kelimelerimin modası oluyordun her mevsim, değişmiyordun.
Burnunu her tarif edişim aynı oluyordu, renklerini gözlerinin
Dudaklarından aldığım ilk öpüş, kollarımdaki sıcaklığın
Aynamdaki resmini kaldırmıyordum asla,
Bir kaç damla gözyaşım oluyordun.
İnadına gülümser öyle başlardım;
'zeytin ağaçları kadar olacak mı aşkımızın ömrü derken';
Zeytin ağaçlarını silkelerken, sorardın ya önüne bakıp
İlk cümlem bu oluyordu mutlaka
Başlarken seni anlatmaya ela gözlüm
Kelebek ömürlümdün, çabuk solan gülümdün
Yüreğimin her gün kapısını çalardın
Gözlerimi kapar yaşardım seni
Ödünç alırdım zamanlardan eski günleri
Çocuklar gibi sevinmek, varsın gibi gülebilmek
Seni anlatabilmek oluyordu isteğim
Sen benim hikâyem oluyordun
Her şey susarken
Hep seni anlatıyordum
Artık bunu yapabiliyordum
Ağıyordum, çocuk oluyordum
Kadir Bıyıklı
