Ve yıllar geçer üzerinden siluetini bile hatırlayamazsın düşünmek acı vermeye başlar hiç düşünmeye başlarsın dans etmenin lirikleştiğini fark edersin ağlamaktan yorulur ağlayamadığını fark edersin artık kalbin tüm hazırlıklarını yok etmeye başlar yıkılırsın ama bitmez ağlayamaz ve ağlayamadıkça nefes alamazsın kendini depresyonda zannedersin,değildir yıkılanların tekrar yapılması belki de yıllar alacaktır kimseyi istemez geleni gönderirsin yalnızlığınla barışır onunla konuşursun artık alışkanlık haline gelmeye başlamıştır,kendini bambaşka acı çekmeyen bir insan yapar anın tadını çıkaran ama yok olmuş hissedersin işte "Carpe diem"burada başlar...
Hırçınlaşmanı fark etmez delirirsin kendinden daha fazla sevdiğin için tanrı onu alır ve aldığı için tanrıya da lanet edersin...
Sonra susmayı derinlere değmemeyi öğrenirsin aşk diye adlandırdıkların kalbinin kenarından dönüp gider hiç bir şey yaranla oynamaya benzemez ve tüm yüzeyelliklerden sonra yaranla oynamaya başladığını fark edersin acı şimdi başlar gidenin değil zaten hiç gelememiş bir duvarın arkasından akar tüm yaşlar ama o dönmez kendini ne yapacağını bulamaz bulursun uykudan nefret etmene rağmen uyanamaz bulursun geçen senelerine lanet eder ama değişemezsin hafızanı silemezsin hiç bir şey film değildir çünkü kaçarak yaşamaya alışırsın ve katiline bağımlılığın hiç bitmez tek hayalin mezarında adının yazdığını görmesi bile olabilir ve sondur daha da yenisini alamazsın işte onu da hatırlayamaz aptal ya da abdal olursun duygusuz bir öküz gibi görünür geceleri sonsuz sınırlarda hala ona ağlarsın ve yol bitmiştir yarısında...