İçimi kaplayan hüzündü,
yoğun bir hüzün.
Sağanağın şiddeti bile
yetmedi onu dağıtmaya.
Sonradan bu hüzün,
baktım ki kedere dönüştü.
Keder olmakla da kalmadı
nefret oldu sonunda
gitti o en uç noktada durdu.

Bende kalansa çaresizlikti.
Onu da çağırdı nefret yanına.
Ardından gözyaşı da geldi
kapladı üzerlerini
koca bir yağmur bulutu gibi.

Bunu gören sıkıntı hemen koştu
sıkıştırdı hüznü, kederi,
nefreti, ve çaresizliği.

Uzaklardaki mutluluk ise
çağrılmayı bekliyordu, nazik;
davetsiz gelemezdi o
ben ne kadar ezilsem de
davetsizlerin altında.

Sonunda yıllar yaptı yapacağını
bahane arar gibi davranarak
vardı bir karara
birliği nasıl dağıtacağına dair.

Bahane ise hazır,
çıkageldi o ulaşılmaz mahmurluğuyla.
Hürmetle karşılandı geldiği yerde.
Hürmet korkuya dönüştü,
korku da kaçıp gitti
bir bahane gibi gelen
ölümün karşısından.

Ben öldüğümde ise
ağlayan sadece mutluluktu
davet bekleyip de
bana gelmediği için.

Sonra yemin etti mutluluk
göz yaşları tükendiğinde.
Bundan böyle
hüzün, keder, nefret ve diğerlerinden
önce davranacağına dair.