Yazık senin için aldığım nefese,
Yazık seninle geçen mavi sabahlara,
Hiç de kolay olmadı inan,
Çünkü sen hep bir sorun çıkardın.
Beni, duymadın ki;
İçten dinlemedin, bir âşık gibi,
Bir gün bana “seni seviyorum” demedim.
Ya; o gün, seni Zeynep’le gördüğüm gün;
İşte; o an yıkıldım, mavi sokaklarda…
Seni, hiç bir zaman affetmeyeceğim!
Gelme artık yanıma, yalanlarınla,
Sıcak bir yürek kalmadı, artık benden sana,
Unut; maviyi, sarıyı ve Özlem'i unut artık öyle biri yok!
Bitti artık, onu bitirdin, seninle vardı, senin için yaşıyordu;
Seni delice seviyordu.
Sen, bunu hiçbir zaman anlayamadın.
Ne sıcak bir söz söyledin ne de tatlı bir bakış bıraktın yüreğime,
Karşılıksız, saf ve temiz bir sevgiydi bu!
Hiçbir şey kalmadı geriye,
Hepsini sen yok ettin!
Şimdi, git durma; bu yağmurlarda,
Burada, yağmurlar dinmez artık!
Özlem; hep yağacak yeryüzüne,
Unutma! Sen yağmurları sevmezsin!
Sen, güneş zannettiklerine git!
Ben, ısıtamam seni; üşüyorum mazimle!
Artık Özlem hep ağlayacak,
Her yağmur yağışında, sen de onu hatırla!
Unut beni, dese de inan; unutmaman için hep dua edecek, Tanrıya
Ne olur; sen de onu unutma;
Ceketi’nin cebinde Özlem'in bir resmi olsun hep;
Mavi gözlerine bak; her sabah,
Unutma o seni hep sevdi,
Yine sevecek, ta ki; Tanrı onu yanına alana kadar,
Hep sayıkla onu,
Özlem, Özlem, Özlem…
