.: ANAM KEŞKE SEN OLSAYDIN :.
Bahri Öğretmenin,Öğretmenliğe başladığının ilk yıllarıydı..Anadolunun küçük ve köyhe bir köyünde ilkokul öğrencilerine hayatın ne olduğunu anlattığnı zannediyordu..Mesleğe ilk atılmış olmanın şevki ve heycanı içerisinde minik yavrularının her şeyi ile ilgilendiğini ve kendisinin başarılı olduğunu düşünüyordu. Belki de tecrübesizliğinin verdiği casaretle ben bilirim havasının yanına öğrencilerinin yavrularının her şeyine hakim olduğunu düşünürken bilmeden kibir ve gurur yumaklarını içinde büyütüyordu. Bir sabah, arka sıralarda oturan kız öğrencilerinden birisinin gelmediğini fark etti. Halbu ki, o güne kadar pek devamsızlık yapmadığını gözlemlediği öğrencisi acaba niye okula gelmemişti. Zaman ilerledikçe öğretmenin içinde bir sızı oluştu ve giderek alevlebmeye başladı. Dha fazla dayanamayarak sınıfdaki öğrencilere A.... nin niçin gelmediğini sordu. Aldığı bilmiyoruz cevabı merakını bir kat dahaartırdı. Sınıfa; A.... evini bilen var mı dedi.Oysa ki, köyde oturan bütün öğrenciler elbette bir birlerinin evlerini bilirdi. Öğretmenin bir kaç öğrencili de alarak okula gelmeyen A..... nın evine gittiler. Ev demeye bin şahit isteyecek barakada kimsecikler yoktu. biraneye dönmüş evin naylondan el yordamı ile tutuşturulmuş sözde kapıyı öğrtmen aralayınca karşılaştığı perişan manzaradan çok oldu. Evet anadoluda bir mahrumiyet köyü evet bu köyde ondan da mahrum bir ev... Öğetmen arkadaş olayları yavaş yavaş anladığını düşündüğü bir sırada, yanındaki öğrencilerinden birisinin
- Öğretmenim;ben A.... nerede olduğunu biliyorum dedi. Çocuklar önde Öğretmen arkada yürüdüler.. evet geldikleri yer köyün alt girişinde bulunan mezarlığıydı. Köy kadar perişan, adı gibi garip, taşlar kadar soğuk... ama ortada bir sıcaklık var ki, tunçtan yürekleri bile eritecek derecede... Öğrenci A.....bir mezarın taşına sarılmış hıçkırarak ağlıyor ve o meleksi, sabi dudaklarından döküln çümle:
- Anam.. anam.. canım anam. gurban olduğum anam; ne olurdusn yaşasaydın da saçlarımı yıkayp beni temizleseydin. O zaman Öğretmenim bana Bitli A... diye kızmazdı. anam... anam...
