Sahipsiz Mektup'lar

Herkese son kez merhaba, çoğunuza da ilk kez…

Kendi kendimin katili olmaya karar verdim bugün, intihar diyorlar adına. Sebeplerini saymak güç. Kendime bile itiraf edemiyorum. Yalnızlığımla alakası yok bunun, mutsuz olmamla hiç. Evet, umutlarım ve hayallerim tükendi, nedir ki ama. Değersizlik hissi de önemli değil. İntihar dediğin şey için adam gibi sebeplerin olmalı. Öylesine katil olmaz insan. Hukuk zaten muallakta, katil ve maktul aynı kişi. Çöz çözebilirsen. Aynı hayat gibi.

Küçükken çok sevdiğim bir çizgi film vardı: Transformers. Her çeşit araca dönüşen robotlar. Büyüdüm, teknoloji de aldı başını gitti. Ama ortada tek bir robot göremedim böyle. Neyse dedim. Sonra bir zaman Şirinler’in peşine düştüm. Mantardan evler aradım otoyol kenarındaki çalılarda. Bulamadım hiçbir yerde. Neyse dedim. Alf vardı bir de, komik uzaylı yaratık. Uzaylılar gelmedi bir türlü, beklemekten sıkıldım. Neyse dedim. Örümcek Adam da bir alemdi bana. Örümceklere ısırttım elimi kolumu, yok olmuyor. Tek bir ağ salamadım etrafıma. Neyse dedim.

Denizler Altında Yirmi Bin Fersah, her gece düşümdeydi benim. Kitabı okuduktan sonra ilk işim yüzmeyi öğrenmek oldu. Bir de baktım ki deniz simsiyah. Neyse dedim. Ormanda yaşayan iyi kalpli perilere de rastlamadım, kaçtılar mı benden nedir? Babama sordum, yok öyle bir şey dedi. Neyse dedim. Gökkuşağı diplerinde altın avına çıktım. Çıktım çıkmasına da, dibini bulamadım. Bu hayal bende hala mevcuttur ve muhtemelen doğrudur. Neyse dedim. Teksas, Zagor neden bizim mahalleye uğramaz diye üzülürdüm hep. Anneme sordum, yok öyle bir şey dedi. Neyse dedim.

Artık bir şey aramıyorum. Koşmuyorum yağmurda saf saf. Yağmuru bulut ağlaması, şimşeği de kızması sanırdım bulutun. Sonradan öğrendim ki, gayet bilimsel olaylarmış bunlar. Fena üzülmüştüm. Neyse dedim. Baktım ki böyle ‘’neyse neyse’’lerle geçmiyor hayat. Şöyle bir kaldırdım kafamı, insanlara baktım. Ne güzel dedim, kardeşlik dedim, dostluk dedim. Sonra bombalar geldi güm güm. Eve kapattım kendimi, soyundum sosyalliğimden. İyiydi üstelik, mutlu olmama ramak kalmıştı. Param bitti, çıkıp çalışmak gerekti. Paramla beraber, neyselerim de bitmişti.

Şimdi bu satırları yazmanın en zevkli yanı da şu. Bu mektubu okuyanlar, ‘’adam her yazısında saçmaladı, bunda da aynı şey…’’ diyecekler. Yani intihar mektubuma saçmalama süsü vererek, kendi kendimin katilliğini rahatça yapacağım. Kimse anlamayacak gerçek oluşunu, genç birinin gebermekte olduğunu. Neyse…

MsXLabs Üye Girişi