Anlayana

kendine bulutlu gramofonlar kadar
acıklı bir dolunay çizdim
parmağımdaki göğe
kıpırtısızdı akşam
ve kaplumbağalar henüz dönmüştü evine
ne zaman öleceğini
bilmeyen aşklar gibi
sığınmasız bir şehri taşıyordu gözlerim
keşke sussaydım
cümlesiz kanadığımda
size de uğradı mı
geçmişi kuşatan ağrı
dudağınız öpüşsüzken
yaranıza akan kan
çocuksu bir özlemi misafir ederken ölüme
ki ölmediğiniz muhakkak
şarkılar var
tutamadığım bir ezgi var geçişken
elinizde
eklemlerinden tanıyorum artık karanlığı
kabuğunu soyamazsın yalnızlığın
bunu anlıyorum çıplak doğrularla kanatlanırken
saçlarında ayrı kalışların mührü
gölgesiz ve mevsimsiz
büyülüyorsun ayakuçlarına serilen ömrü
bütün intiharlar büyüsüne ölür
diye fısıldıyor başucumdaki lamba
ki şubat uyuyup temmuz uyanmak istiyorum
biçimsiz bir şaraptan
içilmiyor aşk ve şiir
oysa kedere biçim verebiliyor
küf tutmuş can’ım
kırık bilyelerden geriye
bir mağara resminin renksiz gülüşü kalacak
güze dolanacak solgunluğu
harflerini arayan alfabemin
sözcükler dökülecek
geceye kırıla kırıla
ki bütün sözcükler bir yanılsamanın özrüdür

MsXLabs Üye Girişi