Hicretin ikinci yılında farz kılınan oruç, dinimizin öngördüğü bedeni ibadetlerden biridir. Yalnız yiyip içmeyi bırakmak, cinsel ilişkiden uzak durmak değil, aynı zamanda kötü söz, kötü davranış ve kötü düşünceden de sakınmaktır.
Orucun bu amaca ulaşması için midenin, yiyecek ve içeceklerden sakındığı gibi, dilin yalandan, ellerin harama uzanmaktan, gözlerin harama bakmaktan, kulakların haramı dinlemekten ve ayakların kötü işler peşinde koşmaktan sakınması gerekir.
Kişi oruçlu olduğu zamanlarda daha dikkatli ve daha titiz olmak zorundadır. Bir ay müddetle belirli zamanlar içinde devam eden bu ibadet, insana iyi söz, iyi hareket ve iyi düşünce melekesi kazandırmalı, bu ayın sonunda senenin diğer günlerinde de aynı yaşayışı sürdürmelidir. Aksi halde bütün gününü aç ve susuz geçirmekten başka bir anlam ifade etmez. Nitekim Peygamber Efendimiz, bir hadis-i şerifte şöyle buyurmuştur:
"Kim yalan söylemeyi ve yalanla amel etmeyi bırakmazsa, Allah Teâlânın o kimsenin aç ve susuz kalmasına ihtiyacı yoktur" (Buhari, Siyam).
Bu hadis-i şeriften anlaşılacağı üzere yalan, gıybet ve her türlü kötü söz ve davranış orucu gayesinden çıkardığı gibi onun sevabını da yok eder.