REDİF
Bir ekin veya sözcüğün dize sonlarında tekrar edilmesine redif denir.
Yağmur gibi doldursan odayı gözlerinle. İçinden konuşacak aynalar gözlerinle.
Yukarıdaki dizelerde “gözlerinle” rediftir. Redif, aynı söz¬cüğün tekrarıyla kurulmuştur.
Beni görüp yüzün öte döndürme Yıkıp hilâl kaşın yere indirme.
Bu dizelerde redif, aynı eklerin tekrarıyla sağlanmıştır: “dön-dür-me/in-dir-me” sözcüklerinde “-dür,-dir” fiilden fiil yapım eki ile “-me” olumsuzluk ekinin tekrarı yapılmıştır.
Şiirlerde genellikle uyak ve redif bir arada bulunur, önce uyak, sonra redif gelir.
Bu dörtlüğün ikinci ve dördüncü dizeleri aynı sözcüklerin tekrarından oluştuğundan nakarat şeklinde rediftir.
Mısra sonlarında aynı ekin tekrarı söz konusu değilse orada kâfiye bulunur.